Detail
Photosophy, in its 6th avatar, has brought me to Florence, to the Istituto Europeo di Design. Alongside a performance, I will be showing the result of my roamings around the city of Florence on the walls of Ied. Appearing before the photographer’s lens, these are images of people going about their daily affairs, which reminds me of Raphael’s School of Athens painting… and the photographer is sitting somewhere before the performance of Photosophy.
فتوسوفی تلاقی فلسفه و عکاسی در ششمين اجرایش مرا به فلورانس آورده است، به مدرسه دیزاین اروپاییIED، تا علاوه بر اجرای فتوسوفی، حاصل پرسه زنی هایم در شهر را بر دیوار مدرسه دیزاین اروپایی نمایش بدهم. مردم عادی در سطح شهر، در حال انجام کارهای روزانه، مقابل لنز دوربین عکاسِ فتوسوفی و بر روی دیوار مدرسه ديزاين اروپايى؛ یاد آور فلاسفه مکتب آتن در نقاشی رافائل هستند… و من که پیش از اجرای فتوسوفی در آن میان نشسته ام.
Opening day May 3rd at 6pm
The exhibition will continue till May 23rd
The Sophy in Photosophy
The Sixth Performance of Photosophy in Florence
For her, every photograph is telling and reveals a truth. No image is “artificial.” The way she approaches portraiture reminds us of the dynamic of studio photography where the triad of photographer, camera, and subject forms a totality. The one who chooses to appear before the camera and the one who takes the photograph thus connect.
She sets up a stage through which she communicates with visitors, be it in an art gallery or in a more public space. The act of photography gives her the means to invite everyone to act out their persona. For her the agency of the “photographer” is in question. The “subject” is as much the director of the play. Her operating principle is this: The one who poses before to camera wants to present an image of him or her that represents her/him best. Every pose is a relationship with the surrounding, in the moment, borne by an ever-changing combination of concurrent (mental and physical) events. It could be that the subject is not too happy with the final portrait. Perhaps s/he feels that justice has not been served. Images are extremely powerful and they have a pull on us. The subject is constantly wrestling with mental images and a fixed, singular, ideal image is that which s/he wants – and often feels is asked – to produce. Through the camera and the stage of photography, this image will perhaps last. This ideal image, however, is itself subject to fickle environmental conditions.
To her, though, the instantaneous nature of the moment cannot be reduced to that moment. The moment is a vector pointing to a totality in its uniqueness. “It’s only shallow people who do not judge by appearances, the true mystery of the world is visible not invisible….”
The photographer-camera-subject triangle forms a magnetic field. Something happens in the middle that owes to the interdependence of all its constituents. It is perhaps for this reason that labels (“photographer,” “camera,” “subject”) loose their significance, because they are all part of the apparatus of photography. Such contemplations have brought her to PHOTOSOPHY – to a staging were the triad itself is on display. Those who come to the gallery to take their photographs are given the opportunity to see a staging and a performance, and to stand as witnesses to a play of appearances. They wait, perhaps, for their turn to take stage. What the photographer is doing is to bring actors closer to the set, the stage, the camera.
Photosophy was first performed in 2011 at Etemad Art Gallery in Tehran. Visitors came in to see empty frames appearing on the walls of the gallery waiting for large-format, Polaroid back photographs to fill them on that day. The next four performances of Photosophy took on the characteristics of the time and place of their staging. Its sixth avatar is “Photosophy at Ied.”. Alongside this performance, she will be showing the result of her roaming around the city of Florence on the walls of the Istituto Europeo di Designh. Appearing before the photographer’s lens, these were images of people going about their daily affairs, the whole set-up of which reminds the photographer of Raphael’s “The School of Athens”… and the photographer is sitting somewhere before the performance of Photosophy.
ششمین اجرای فتوسوفی در فلورانس
برایش هر عکس گویا است و از واقعیتی پرده‌برداری می‌کند. تصنعی در کار نیست. شیوه برخورد کیمیا رهگذار با پرتره‌نگاری یادآور دینامیک عکاسخانه‌ای است که در آن سه‌گانهٔ دوربین، عکاس و سوژه یک کلیت را می‌سازد. اویی که می‌گزیند در مقابل دوربین قرار بگیرد و اویی که عکس می‌گیرد به واسطه دوربین با هم مرتبط می‌شوند.
کیمیا رهگذار بساطی را فراهم می‌کند تا بتواند در قالب آن با دیگران پیوند برقرار کند. فعل عکاسی به او اختیار می‌دهد تا از دیگری دعوت کند خصوصیات فردی خود را به روی روز بیاندازد. برایش عاملیت «عکاس» در ابهام است. سوژه همان اندازه کارگردان عکس است که عکاس. فلسفه کاریش این است: کسی که قبول می‌کند مقابل دوربین ژست بگیرد مایل است تصویری از خود عرضه کند و می‌خواهد آن تصویر نماینده‌اش باشد. هر رفتار او (سوژه) در مقابل دوربین نشان از رابطه‌ای دارد که با محیط پیرامونش در آن لحظه برقرار کرده است. پیش می‌آید که سوژه نسبت به پرتره‌ای که از او گرفته می‌شود واکنش خوشی ندارد. حس می‌کند حق مطلب ادا نشده. زیبایی ایده‌آلی گیر می‌اندازد. سوژه با تصویر ذهنی از خود کلنجار می‌رود و تصویر ایده‌آل آن چیزی است که مایل است ثبت شود و به واسطه دوربین و بساط عکاسی باقی بماند. اما این تصویر ایده‌آلی خود تابعی از متغیر رابطه فرد و الگوهای اجتماعی است.
برای کیمیا رهگذار عکسِ در لحظه را نمی‌توان به آن لحظه فروکاست. لحظه نمودی است از ابدیت در فردیت و فردیت در جاودانگی.
مثلثِ عکاس‌دوربین‌سوژه مغناطیس ایجاد می‌کند. اتفاقی در آن میانه می‌افتد که مدیون وجود هر یک از اضلاع است. شاید به همین دلیل برچسب‌ها در این سه‌گانه علی‌السویه می‌شود، یعنی دوربین همان اندازه در ایجاد مغناطیس عکس دخیل است که سوژه و عکاس. این تأمل‌ها کیمیا رهگذار را به فتوسوفی رساند ــ به اجرایی که در آن سه‌گانهٔ دوربین‌عکاس‌سوژه در معرض دید همه باشد. کسانی که به گالری می‌آیند تا عکس‌شان را بگیرند شاهد قرار گرفتن دیگر مراجعان در مقابل دوربین خواهند بود، امکان بررسی تصویر ایده‌آل دیگران را دارند و به نوبت خود با قرار گرفتن در مقابل دوربین به برساختن تصویر ایده‌آلی خود می‌پردازند. کاری که کیمیا رهگذار می‌کند شاید صمیمی‌تر شدن با سوژه است تا آزادانه‌تر با دوربین همنشین شود.
فتوسوفی اولین بار در گالری اعتماد در سال ۱۳۹۰ اجرا شد. قاب‌هایی خالی بر دیوار گالری در انتظار عکس‌هایی بودند که در همان روز گرفته می‌شد. در چهار اجرای بعدی اشکال متفاوتی به خود گرفت. در ششمين اجرایش فتوسوفی به فلورانس آمده است، به مدرسه دیزاین اروپایی آی‌ای‌دی. در کنار این اجرا، تصاویری که حاصل پرسه‌زنی‌های کیمیا رهگذار در فلورانس بوده است در کنار قاب‌های خالی بر دیوار مدرسه دیزاین اروپایی به نمایش در می‌آید. در این تصاویر مردم عادی شهر را در حال انجام کارهای روزانه می‌بینیم که اکنون در مقابل لنز دوربین عکاسِ فتوسوفی قرار گرفته‌اند، اشاره‌ای تصویری به فلاسفه مکتب آتن در نقاشی رافائل که عکاس نیز پیش از اجرای فتوسوفی در میان حضار نشسته است.
Start Date
Location
via Bufalini 6/R